Προσπάθησε να τους κάνει να καταλάβουν τη δύναμη της απλότητας. Κήρυξε ότι η ανώτατη φρόνηση δεν έχει καμία σχέση με την απόδοση, τα τελετουργικά ή τις μεταφράσεις των γραφών, αλλά αντιθέτως προέρχεται από τη βαθιά περισυλλογή και τη φυσική διαβίωση. Εξήγησε ότι το σώμα και η ψυχή είναι ενωμένα και κανένα από τα δύο δεν μπορεί να τροφοδοτηθεί εις βάρος του άλλου. Είπε ακόμη ότι με αδύναμο σώμα κανένας δεν θα είναι σε θέση να εκτελέσει την αυστηρή κατάρτιση που είναι απαραίτητη για να επιτύχει τον αληθινό διαφωτισμό.
Όπως μπορούμε να καταλάβουμε, ο Τα Μο ήταν ένας επαναστάτης. Ο επικεφαλής μοναχός του ναού Σαολίν, ο Σανγκ Τσόου (僧稠 - Sēng Chóu), φοβήθηκε ότι ο επαναστάτης που χαρακτήριζε την εκμάθηση των βιβλίων περιττή θα αναστάτωνε την παράδοση του ναού κι έτσι αρνήθηκε να του επιτρέψει να μείνει εκεί. Ο Τα Μο ζήτησε από τους μοναχούς ένα κοντινό καταφύγιο.
Οι μοναχοί ήταν εξοικειωμένοι με τα βουνά γύρω από τον ναό και τον πήγαν σε μια απότομη κορυφή του βουνού Σονγκ (嵩山 - Sōng Shān - Σονγκ Σαν), στη σπηλιά Γου Ρου Φανγκ (五乳峰 - Wǔ Rǔ Fēng, Η αιχμή των πέντε στηθών).
Η αφιέρωσή του στις πεποιθήσεις του, καθώς και οι διδασκαλίες του κέρδισαν γρήγορα τον σεβασμό των μοναχών, οι οποίοι τελικά του πρότειναν να πηγαίνει στο βουνό την ημέρα κατά τη διάρκεια της άσκησης του και το βράδυ να επιστρέφει κάτω στον ναό.
Εντούτοις ο Τα Μο δεν επέστρεψε στον ναό, αλλά προτίμησε να κάθεται αντικρίζοντας έναν βράχο της σπηλιάς, εκτεθειμένος στην έντονη ηλιοφάνεια το καλοκαίρι και στη βαριά παγωνιά τον χειμώνα. Ο θρύλος λέει ότι διαλογιζόταν κοιτάζοντας τον τοίχο για εννέα χρόνια. Είτε ήταν εννέα χρόνια, είτε εννέα φεγγάρια, είτε εννέα μήνες, γεγονός είναι ότι ο Τα Μο πέρασε αρκετό χρόνο στη σπηλιά, με αποτέλεσμα να αποτυπωθεί η μορφή του στον βράχο.
Η εικόνα του δασκάλου να κοιτάει τον βράχο έγινε ένα αλλόκοτο και παράξενο θέαμα. Κάποιοι από τους μοναχούς που τον επισκέφθηκαν, εντυπωσιάστηκαν από τον άνδρα που διαλογιζόταν κοιτώντας τον τοίχο χειμώνα-καλοκαίρι. Τελικά τον παραδέχθηκαν για την ικανότητα και την αφοσίωσή του και όχι μόνο τον κάλεσαν να έρθει στον ναό μόνιμα, αλλά του έδωσαν τα δικά του προσωπικά διαμερίσματα, γεγονός το οποίο θεωρείται πολύ σημαντικό, δεδομένου ότι εκείνη την εποχή ο ναός Σαολίν δεν ήταν μεγάλος. Με εντολή του ηγούμενου έχτισαν ένα ειδικό δωμάτιο για τον Τα Μο και το ονόμασαν Τα Μο Τινγκ (达摩庭 - Dá Mó Tíng - Το δωμάτιο του Τα Μο). Ο Τα Μο επέστρεψε κι έμεινε στο δωμάτιο αυτό.
Αργότερα οι απόστολοι του Τα Μο αφαίρεσαν τον βράχο στον οποίο είχε αποτυπωθεί η μορφή του και τον έβαλαν στον ναό, όπου παραμένει μέχρι σήμερα ως παρακαταθήκη για τον ζήλο και την αφοσίωσή του. Αργότερα η σπηλιά ονομάστηκε προς τιμήν του Tονγκ Tα Μα (洞达玛 - Dòng Dá Mǎ - Η σπηλιά της διδασκαλίας).