Οι δύο πρώτοι βουδιστικοί ναοί στην Κίνα ήταν το μοναστήρι Μπάι Μα (白馬 - Bái Mǎ) που σημαίνει «Ο ναός των λευκών αλόγων» και χτίστηκε το 68 μ.Χ. και το μοναστήρι Φα Γουάνγκ (法王 - Fǎ Wáng) που σημαίνει «Ο βασιλικός ναός της βουδιστικής διδασκαλίας» και χτίστηκε τρία χρόνια αργότερα, το 71 μ.Χ.
Μέχρι το έτος 495 μ.Χ. ο βουδισμός είχε ριζώσει στην Κίνα, όπου τότε δίδασκε ο διαπρεπής Ινδός μοναχός Μπόντα Μπάντρα ή Μπόντα, γνωστός στην Κίνα ως Μπα Τουό (跋陀 - Bá Tuó) που ήρθε από την Ινδία διασχίζοντας το τεράστιο Σι Μα Λα Για Σαν (喜馬拉雅山 - Xǐ Mǎ Lā Yǎ Shān), την οροσειρά των Ιμαλαΐων.
Ο μοναχός Μπα Τουό περιφερόταν μόνος του στο όρος Σονγκ (嵩山 - Sōng Shān - Σονγκ Σαν) και ζούσε ως ερημίτης μακριά από τον κόσμο ψέλνοντας ιερά κείμενα. Ο κόσμος δεν τον καταλάβαινε, γιατί μιλούσε μόνο ινδικά, ωστόσο το ήρεμο και ευγενικό βλέμμα του προκαλούσε σε όλους σεβασμό.
Ο Μπα Τουό ήταν μια μεγάλη καρδιά και ήθελε να βοηθά και να καθοδηγεί όσους του το ζητούσαν. Η σοφία του και η καλοσύνη του ήταν πολύ μεγάλες, κάτι που έφτασε στα αυτιά του αυτοκράτορα, ο οποίος τον κάλεσε στο παλάτι. Ο Μπα Τουό πέρασε αρκετό καιρό στην αυλή του παλατιού. Εντυπωσίασε τόσο πολύ τον αυτοκράτορα με τη σοφία του, ώστε του προσφέρθηκε μόνιμη θέση και διαμονή στο παλάτι. Ο Μπα Τουό αποκρίθηκε στον αυτοκράτορα ότι θα ήταν καλύτερα οι διδασκαλίες του να είναι προσιτές στον κόσμο και διάλεξε να ζήσει έξω από το παλάτι. Ο αυτοκράτορας τότε του παραχώρησε αρκετά εκτάρια γης στην επαρχία Χουά Ναν (河南 - Hé Nán), στο ιερό βουνό Σουνγκ, κοντά στην κορυφή Σάο Σι (少室 - Shào Shì). Ο αυτοκράτορας δεν διάλεξε τυχαία το βουνό Σουνγκ, μιας και το βουνό αυτό θεωρούνταν ένα από τα πέντε ιερά βουνά της Κίνας (五嶽 - Wǔ Yuè) ήδη από την Περίοδο των Εμπόλεμων Κρατών (戰國時代 - Zhàn Guó Shí Dài - Τζαν Γκουό Σι Τάι). Το βουνό Σουνγκ ήταν το ιερότερο όλων των ιερών βουνών, το ιερό βουνό της κεντρικής κατεύθυνσης. Ο αυτοκράτορας διάλεξε ένα σημείο στην περιοχή Λιν (林 - Lín) που σημαίνει «νεαρά / μικρά δέντρα» κι εκεί αποφάσισε να χτίσει έναν ναό προς τιμήν του Μπα Τουό.
Έτσι, το 19ο έτος της περιόδου Τάι Χούα* (太和 - Tài Hé), κατά τη βασιλεία του Γιουάν Χουνγκ (元宏 - Yuán Hóng, 467 - 499 μ.Χ.) της Βόρειας δυναστείας Γουέι (北魏 - Běi Wèi - Μπέι Γουέι), το 495 μ.Χ., ο αυτοκράτορας εκδίδοντας επίσημη αναφορά θέσπισε διάταγμα, για να ιδρύσει έναν ναό γι' αυτόν τον άγνωστο μεγάλο δάσκαλο, τον μοναχό Μπα Τουό.
Τρία έτη εργασίας νυχθημερόν χρειάστηκαν για το χτίσιμο του ναού, ο οποίος άνοιξε επίσημα στις 23 Μαΐου του 495 μ.Χ. Ονομάστηκε Σάο Λιν Σι (少林寺 - Shào Lín Sì) που σημαίνει «Ο ναός του νεαρού δάσους» που έμελλε να ονομαστεί «ο πιο διάσημος ναός κάτω από τον ουρανό».
Ο Μπα Τουό, του οποίου το όνομα σημαίνει «το άτομο με τη συνείδηση», θεωρείται ο ιδρυτής του ναού Σαολίν και ήταν ο πρώτος ηγούμενος του μοναστηριού. Εκεί κήρυξε τον βουδισμό Χιναγιάνα, γνωστό στην Κίνα ως Σιάο Τσανγκ (小乘 - Xiǎo Chéng) που σημαίνει «βουδισμός του μικρού οχήματος», ένα πρώιμο παρακλάδι του ινδικού βουδισμού που υποστήριζε τον μοναχισμό και την απομόνωση. Επίσης ο Μπα Τουό δίδαξε τη σημασία του ανθρώπινου σώματος και ασκήσεις παραπλήσιες του Νταό Γιν (導引 - Dǎo Yǐn). Υπήρξαν αρκετοί προσκυνητές, οι οποίοι ήλθαν από κοντά ή από πολύ μακριά, για να διδαχθούν από τον Μπα Τουό. Απ' αυτούς ο Χούι Κουάνγκ (慧光 - Huì Guāng, 487 - 536 μ.Χ.) και ο Σανγκ Τσόου (僧稠 - Sēng Chóu, 480 - 560 μ.Χ.) ήταν από τους καλύτερους απόστολους του Μπα Τουό και μάλιστα ο ίδιος τους έχρισε μοναχούς. Αυτό αποτελεί ιστορικό γεγονός, το οποίο είναι καταγεγραμμένο σ' ένα από τα παλαιότερα βιβλία του νομού Ντενγκ Φενγκ, το «Ιστορικό Αρχείο της Κομητείας Τανφάν» (登封縣志 - Dēng Fēng X.
Οι δύο αυτοί ξεχωριστοί και φημισμένοι μοναχοί του Μπα Τουό ήταν πρώην στρατηγοί και οι πρώτοι που έφεραν τη γνώση των πολεμικών τεχνών στον ναό. Σύμφωνα με έναν θρύλο, ο μοναχός Χούι Κουάνγκ μπορούσε να λακτίσει πεντακόσιες φορές κατά τη διάρκεια της πορείας ενός βέλους και ο μοναχός Τσόου είχε χωρίσει με το κοντάρι του δύο τίγρεις που μάχονταν μεταξύ τους.
Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία σχετικά με το πώς και τι ακριβώς δίδαξε ο Μπα Τουό. Δεν υπάρχει, επίσης, καμία καταγραφή για το πώς ή πότε πέθανε. Είναι, όμως, σίγουρο ότι έμεινε στον ναό μέχρι την άφιξη του φίλου του Τα Μο (達摩 - Dá Mó).
*Ονομασίες Περιόδων Βασιλείας (年號 - Nián Hào - Νιέν Χάο): Ονομασίες που αναφέρονται σε ολόκληρη ή σε τμήμα της ηγεμονίας ενός αυτοκράτορα. Ο πρώτος που υιοθέτησε αυτή τη μέθοδο χρονολόγησης ήταν ο αυτοκράτορας Γου (武 - Wǔ, 141 - 87 π.Χ.) της δυναστείας Χαν (漢 - Hàn), έθιμο που διατηρήθηκε μέχρι την καθιέρωση της Κινεζικής Δημοκρατίας (1912 μ.Χ). Ο αυτοκράτορας Γιουάν Χουνγκ είχε χωρίσει την ηγεμονία της σε συνολικά τρεις περιόδους, με την Τάι Χε να είναι η τρίτη στη σειρά.