Η Μοναστική Κορώνα (禅杖 - Chán Zhàng - Τσαν Τζαν) χρησιμοποιείται από τους μοναχούς για να τους προστατεύσει κατά τη διάρκεια του διαλογισμού. Λέγεται ότι μπορεί να αφυπνίσει το πνεύμα και να αποτρέψει τον ύπνο των μοναχών όταν κάθονται. Το μήκος της ράβδου είναι ένα μέτρο και 60 εκατοστά και το μήκος των «νυχιών» (ή κλουβιού) είναι 15.24 εκατοστά. Το μήκος της αιχμής είναι 7.62 εκατοστά και το συνολικό μήκος του όπλου είναι ένα μέτρο και 88 εκατοστά. Κατά τα τελευταία έτη της δυναστείας των Μινγκ (明 - Míng) ο μοναχός Ζον Σιάν (宗鄉 - Zōng Xiāng) χρησιμοποιούσε αυτό το όπλο.
Η κεφαλή της ράβδου μπορεί να είναι κατασκευασμένη από κασσίτερο, χαλκό, σίδηρο και άλλα μέταλλα σε σχήμα πύργου, με ένα μικρό δαχτυλίδι να το διατρέχει στη μέση, και μπορεί να κάνει έναν ήχο όταν δονείται. Για αυτό το λόγο η Μοναστική Κορώνα ονομάζεται αλλιώς και «Χρυσά Νύχια (金爪 - Jīn Zhǎo - Τζιν Τζάο)» ή Κλουβί επειδή μοιάζει με το σχήμα ενός κλουβιού σύμφωνα με το βιβλίο των όπλων Σαολίν με τίτλο «Σαολίν Πιν Τσι Ζον Που (少林兵器總譜 - Shàolín Bīng Qì Zǒng Pǔ)». Οι μοναχοί μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για να τρομάξουν τα έντομα και τα φίδια όταν το χτυπούν στο έδαφος. Επίσης το χτυπούν και όταν εκλιπαρούν για ελεημοσύνη. Οι ηλικιωμένοι μοναχοί μπορούν να το χρησιμοποιήσουν και ως στήριγμα. Οι κύριες μέθοδοι του όπλου αυτού είναι το σπρώξιμο, το πάτημα, η στήριξη, η κύλιση, το κόψιμο, το μάζεμα, το τράβηγμα, το σχίσιμο, η διάτρηση και το τίναγμα. Η Μοναστική Κορώνα από κασσίτερο θεωρείται το υπέρτατο όργανο ανάμεσα στα πολλά όργανα του βουδισμού. Σε πολλές εμφανίσεις πολλοί μοναχοί όπως και ο Ηγούμενος του ναού Σαολίν Σι Γιονγκ Σιν (释永信 - Shì Yǒng Xìn, 1965 - ) κρατάει την Μοναστική Κορώνα και στηρίζεται σε αυτήν.
Σε πολλά κλασικά λογοτεχνικά έργα όπως και στο πολύ γνωστό «Water Margin (水浒传 - Shuǐhǔ Zhuàn - Σουέιχου Τζουάν)» γίνεται αναφορά για την Μοναστική Κορώνα. Ιστορικά αναφέρεται ότι ήταν ένα είδος όπλου, ένα είδος φτυαριού, το οποίο κρατούσαν κυρίως βουδιστές μοναχοί. Ολόκληρο το σώμα ήταν φτιαγμένο από σίδηρο και υπήρχαν λεπίδες και στα δύο άκρα. Το ένα άκρο είχε σχήμα μισοφέγγαρου, με τέσσερις μικρές τρύπες στην ημισέληνο του φεγγαριού, που διαπερνούσαν τέσσερις σιδερένιους δακτυλίους και το άλλο άκρο είχε σχήμα ανάποδου κουδουνιού. Μια τρύπα ανοιγόταν σε κάθε πλευρά του άκρου της ράβδου και τρυπούνταν σιδερένιοι δακτύλιοι. Μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και τα δύο άκρα της ράβδου.
Στο μουσείο του ναού Φαμάν (法门 - Fǎmén) στην πόλη Πάοτσι (宝鸡 - Bǎojī) υπάρχει ένας θησαυρός του βουδισμού, μία τσίγκινη ράβδος με δώδεκα δαχτυλίδια. Θεωρείται το σύμβολο της υψηλότερης αρχής στον βουδιστικό κόσμο και ανήκει στον Βούδα Σακιαμούνι (释迦牟尼 - Shìjiāmóuní). Αυτή η ράβδος από κασσίτερο κατασκευάστηκε το 14ο έτος της δυναστείας των Τανγκ (唐 - Táng). Ανακαλύφθηκε το 1987 στο υπόγειο παλάτι της παγόδας Τζανσάν (真身 - Zhēnshēn) κατά τη δυναστεία των Τανγκ του ναού Φαμάν και συλλέχτηκε στο μουσείο του ναού. Είχε μήκος 196,5 εκατοστά και βάρος 2390 γραμμάρια. Γνωστός ως ο «βασιλιάς του τσίγκινου ραβδιού» στον κόσμο.