Το έτος 1581 και αργότερα το έτος 1595, οι ανώτεροι υπάλληλοι του νομού Τανφάν (登封 - Dēng Fēng) εξέδωσαν δύο επίσημες επιστολές με τις οποίες τα εδάφη του ναού Σαολίν απαλλάσσονταν από τη φορολογία. Και οι δύο επιστολές χαράχτηκαν σε λίθινες επιγραφές (石碑 - Shí Bēi - Σι Μπέι - κυρ: Πέτρινες Στήλες) στον ναό για να εξακολουθεί να μένει αφορολόγητο και από τους μελλοντικούς γραφειοκράτες.
Κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο, τα δύο έγγραφα προειδοποιούν συγκεκριμένα τους χαμηλόβαθμους υπαλλήλους να μην εξαναγκάσουν το μοναστήρι να δώσει χρήματα για τις τσέπες τους. Οι επιστολές τους παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για τη συμμετοχή του ναού σε μάχες εναντίον εισβολέων και απαριθμούν μία προς μία τις εκστρατείες στις οποίες οι μοναχοί συμμετείχαν:
«Κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Τζιά Τζινγκ (嘉靖 - Jiā Jìng, 1507 - 1567 μ.Χ.), ο ληστής Λιου Λιου (刘流 - Liú Liú), ο ληστής Γουάνγκ Τανγκ (王塘 - Wáng Táng), οι πειρατές (倭寇 - Wō Kòu - Γουό Κόου, κυρ: Ιάπωνες Ληστές) καθώς και άλλοι προκάλεσαν βίαιες αναταραχές. Οι Σανγκ Μπινγκ (僧兵 - Sēng Bīng - Στρατιώτες Μοναχοί) του ναού Σαολίν κλήθηκαν επανειλημμένα για να τους καταστείλουν. Αντιμετώπισαν θαρραλέα τους ληστές διακυβεύοντας τη ζωή και τα πιστεύω τους. Κατά συνέπεια, οι μοναχοί αυτού του μοναστηριού έχουν στηριχθεί επάνω στον πολιτισμό των βουδιστών μελετητών και των μάχιμων για να προστατεύσουν το κράτος και τον ναό τους. Δεν είναι όπως οι μοναχοί σε άλλα μοναστήρια σε όλη τη χώρα, τα οποία διευθύνουν μόνο τα τελετουργικά».
Το 1587 μ.Χ., η αυτοκράτειρα Αξιοπρεπής Κυρία* (太后 -Tài Hòu - Τάι Χόου) Σιάο Τζινγκ (孝靖 - Xiào Jìng, 1565 - 1611 μ.Χ.) εξέδωσε 637 βουδιστικές επιγραφές γραμμένες σε ξύλινους κύβους, ώστε να φυλαχθούν στον ναό Σαολίν. Το δώρο της γνωστοποιήθηκε σε αυτοκρατορικό διάταγμα που εκδόθηκε από τον υιό της, αυτοκράτορα Τσου Γι Τσουίν (朱翊鈞 - Zhū Yì Jūn, 1573 - 1620 μ.Χ.), στο οποίο αναφέρονταν στη στρατιωτική υπηρεσία των μοναχών Σαολίν.
Κατά το 1620 μ.Χ., ο επικεφαλής της γραφειοκρατείας (御史大夫 - Yù Shǐ Dà Fū - Γιου Σι Τάι Φου), μέγας συντονιστής (巡撫 - Xún Fǔ - Σουίν Φου) στη Χενάν (河南 - Hé Nán) και αυτοκρατορικός διπλωματούχος (進士 - Jìn Shì - Τζιν Σι) του 1589, ο Τσενγκ Σάο (程紹 - Chéng Shào, 1557 - 1639 μ.Χ.), επισκέφθηκε το μοναστήρι και αφιέρωσε ένα ποίημα στους πολεμιστές μοναχούς. Παρουσιάζοντας σκηνές πολέμου, ο Τσενγκ Σάο θέλησε να δείξει ότι ο πόλεμος για χάρη του κράτους δεν έρχεται σε αντίθεση με τη βουδιστική απαγόρευση της βίας. Αντιθέτως, οι Σαολίν μοναχοί μπορούν να απολαύσουν τους «καρπούς της φώτισης» μέσω της στρατιωτικής προστασίας που προσφέρουν στους ανθρώπους και ότι μπορούν να μεταδώσουν το φως μέσω της ηρωικής τους προσφοράς στην εθνική άμυνα:
«Αυτοκρατορικές παρασημοφορίες για την πάταξη των ληστών είναι οι αληθινοί καρποί της φώτισης, εθνική άμυνα και παγκόσμια ειρήνη είναι η μετάδοση του φωτός αυτού. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι οι μοναχοί στηρίζονταν στον πολιτισμό (文 - Wén - Γουέν) και στις πολεμικές επιχειρήσεις (武 - Wǔ - Γου), για να προστατεύσουν το κράτος και να ενδυναμώσουν τον στρατό του. Δεν είναι σαν τους υπόλοιπους μοναχούς στην Κίνα που απλά κάνουν τις τελετουργίες, διαβάζουν τις Σούτρα και προσεύχονται για τη μακροζωία του αυτοκράτορα».
Μερικές δεκαετίες νωρίτερα, ο πιο ισχυρός ευνούχος στην αυλή του αυτοκράτορα Τζου Χόου Τζάο (朱厚照 - Zhū Hòu Zhào, βασ: 1506 - 1521 μ.Χ.), o Τσανγκ Γιονγκ (張永 - Zhāng Yǒng, 1465 - 1529 μ.Χ.), υποστήριξε με θέρμη τον ναό. Ο Τσανγκ Γιονγκ είχε έρθει σε επαφή με τους μοναχούς, πιθανόν με αφορμή τα διάφορα στρατιωτικά του καθήκοντα αφού, μεταξύ άλλων, ήταν επικεφαλής της φρουράς της πρωτεύουσας και διοικητής του αυτοκρατορικού σώματος στρατιωτικής εκπαίδευσης. Το 1519 περίπου, δώρισε στον ναό ένα επιχρυσωμένο άγαλμα του πρώτου πατριάρχη Ταμό (達摩 - Dá Mó). Το δώρο αυτό μπορούμε να το δούμε μέχρι και σήμερα στην αίθουσα «Στέκοντας στο Χιόνι» (立雪亭 - Lì Xuě Tíng - Λι Σουέ Τινγκ) στον ναό Σαολίν.
Ίσως να ήταν ο ίδιος ο Τσανγκ Γιονγκ που πρότεινε να προσκληθούν οι μοναχοί Σαολίν στο παλάτι. Γνωρίζουμε πως ο αυτοκράτορας Τσου Χόου Τσάο είχε μαζί του Σαολίν μοναχούς στο κατάλυμα της λεοπάρδαλης (豹房 - Bào Fáng - Μπάο Φανγκ), δηλαδή στους χώρους αναψυχής που είχε κατασκευάσει για τον εαυτό του μέσα στην απαγορευμένη πόλη. Δεν γνωρίζουμε ποιος ήταν ο ρόλος των μοναχών, αν ήταν σωματοφύλακες ή αν απλά ο αυτοκράτορας θαύμαζε τις ικανότητές τους, καθότι ήταν ένα ιδιωτικό μέρος. Όποιος και να ήταν ο λόγος, το ότι υπηρετούσαν τον αυτοκράτορα στο ιδιωτικό του κατάλυμα είναι απόδειξη ότι οι μοναχοί απολάμβαναν την πρόσβαση στον αυτοκρατορικό θρόνο διατηρώντας μια στενή σχέση με τον ίδιο τον αυτοκράτορα.
Η προστασία που απολάμβανε ο ναός Σαολίν από τη δυναστεία Μινγκ αποδεικνύεται ακόμη και σήμερα από το μεγαλείο του ναού. Η οικονομική υποστήριξη της αυλής εγκαινίασε μια περίοδο ανάπτυξης για το Σαολίν. Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετά από τα πιο εντυπωσιακά μνημεία χτίστηκαν κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα και στις αρχές του 17ου. Ο μεγαλύτερος αριθμός παγόδων στο Τα Λιν (塔林 - Tǎ Lín), «Το δάσος με τις παγόδες» (περισσότερες από εκατόν τριάντα) χρονολογείται στη δυναστεία Μινγκ, όπως επίσης και οι περισσότερες λίθινες επιγραφές (περισσότερες από τριάντα). Το μεγαλύτερο κτίριο του μοναστηριού, η Αίθουσα των Χιλίων Βούδα (千佛殿 - Qiān Fú Diàn - Τσιέν Φο Ντιέν), χτίστηκε το 1588 μ.Χ. για να αποθηκεύσουν το δώρο της αυτοκράτειρας Σιάο Τσινγκ. Η μεγαλειώδης τοιχογραφία της αίθουσας των πεντακοσίων αρχιερέων (五百罗汉 - Wǔ Bǎi Luó Hàn - Γου Μπάι Λουό Χαν) ζωγραφίστηκε κατά πάσα πιθανότητα από ζωγράφους της αυλής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η παροιμιώδης αρχιτεκτονική του ναού ήταν σε μεγάλο βαθμό προϊόν χορηγίας της δυναστείας Μινγκ, χάρη στη στρατιωτική υποστήριξη που παρείχε ο ναός σ' αυτή.
*Αυτοκράτειρα Αξιοπρεπής Κυρία: Τιμητικός τίτλος που αποδίδονταν σε χήρες ή μητέρες αυτοκρατόρων. Η παράδοσή του ήταν ευρέως διαδεδομένη στην ανατολική Ασία (Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα, Βιετνάμ). Ο τίτλος αυτός αποδίδονταν κατά περιόδους και στις χήρες των αυτοκρατόρων της Ρωμαϊκής και της Ρώσικης Αυτοκρατορίας.